Wat me evenwel veel meer verwonderde is dat het nadien al bij al gemakkelijk was. Buiten die eerste maanden doorbijten viel het erna best mee. Af en toe nog wel eens goesting, maar dat duurde meestal zeer kort. Ik dacht eigenlijk eens een verslaafde roker, altijd een roker. Niet hoor. Helemaal niet.
Wat ook wel hielp is dat ik wat sportte. Die longen kregen wat in de plaats. Wellicht ook wat geïnspireerd door het kijken naar de Tour de France haalde ik mijn koersfiets van onder het stof. Wie weet kon ik ook nog eens een glansrijke prestatie neerzetten. Het duurde niet lang of ik fietste dagelijks, jawel dagelijks naar mijn werk. Zowel heen als terug! 11 km (samen). Ik noteerde dat zelfs. Ieder dag dat ik naar het werk fietste een streepje in mijn boekje.
Ooit in mijn tienerjaren had ik ook graag gelopen. Dus dit ook even opnieuw proberen: Eerst op de piste. Vreemd maar het ging niet. Ik kon dus niet meer lopen. Zelfs een paar rondjes deden heel raar. Het was alsof ik bij iedere stap wat door mijn benen zakte. Een vreemd gevoel.
De knieën bleven me parten spelen. Zowel op de fiets en zeker op de zeer uitzonderlijke korte loopjes. In fietsen kruipt veel tijd en het weer zit niet altijd mee en het lopen dat vlotte niet. Het verdikken vlotte dan weer wel. Ik ging van 62 kilo naar 78. Niet door teveel zuurstof, eerder vloeistof, een soort druivesap.
