Aldus sneller lopen

En wat hebben we daar nu voor nodig om die marathon 20% sneller te kunnen lopen?

Wat minder wijn drinken ligt nogal voor de hand.  Nu drink ik 3 à 5 glazen per dag.  3 op een weekdag en zo'n 5 op weekenddag.  Men zegt dat alcohol de spieropbouw tegen gaat.  Pfff.  Laat ik dit nog wat achter de hand houden als noodmaatregel.

Vermageren?  Ik weeg 74 kg voor 1m78.  Dus daar heb ik ook nog wat ruimte.  Laat ik eens 5 kg vermageren tegen de volgende marathon.  Dat is zo'n 5% magerder, dan zal ik wel zo'n 5% rapper lopen zeker.  ok daar gaan we voor.

Ik heb 20% nodig. Dus extra maatregel is nodig.

Lopen obv hartslag doet sneller lopen, zegt men.  Heb tot nu toe een keer of 3 met hartslagmeter gelopen.  Maar dat piepte teveel en werkte op mijn zenuwen...  Maar vanaf nu dus een noodzaak.  Heb onlangs mijn 'hartoverslag' gemeten: 182.  En maximale hartslag 195.  Vrij hoog dus.  Maar dit blijkt onbelangrijk.  Het komt er gewoon op aan nu te trainen met deze hartoverslag als basis.  Lange duurlopen zo'n 25 slagen onder de hartoverslag, maw tussen de 155 en 160 en intervallen zo'n  5 à 10 eronder.  Klinkt eenvoudig.  En dat zou helpen om sneller te lopen?!  Ik ben benieuwd !

Nieuwe Uitdaging

Tijdens het lopen van mijn marathon (17.06.2011) was er een ogenblik dat ik dacht 'dit nooit meer'.   Enkele dagen nadien was ik evenwel al aan het surfen op het net om te zien waar er nog allemaal marathons te lopen vielen.   Groot was mijn verbazing dat meestal de tijdslimiet 5 uur was, immers ik had 5:05 gelopen.  Had ik geluk gehad dat ik in Torhout gelopen had waar de limiet 6 uur was!

En nu 16.07.2011 ben ik op zoek naar een nieuwe uitdaging.    Een tweede marathon waarbij ik een snellere tijd voorop stel lijkt me wel wat. En daar wacht ik best niet te lang op gezien ik toch al 47 jaar ben.   Nu een snellere tijd zal sowieso nodig zijn of ze deklasseren mij.  :-( 

Wat gedacht van 5% sneller.  Dat zou al een kwartier minder zijn.  Of 10 %, zomaar eventjes een half uur?  Ach laat ons voor 20% sneller gaan !   Dan is dat opnieuw een mooi getal 4:04.

De meeste marathonlopers lopen nog een ferm stuk sneller.   Maar voor mij eenvoudige jogger lijkt het toch zeer moeilijk.  Maar ja dat was het doel van het lopen van een marathon destijds, vele jaren terug, ook.

Ik schrijf nu die doelstelling per 16 juli ; weet nog niet wanneer ik het bericht publiceer, want dat verhoogt de druk onmiddellijk.  Zo wisten ook weinigen destijds dat ik het plan van een marathon te lopen had opgevat.  Kwestie van stress te vermijden.   Had er al genoegd vanzelfs. ;-)  Maar het doel is gesteld !  Geen ontkomen meer aan.

Kan het ook even publiceren en snel weer weghalen hm.  Zou ik?

De Cijfers

Van opleiding ben ik boekhouder en het blijkt nu toch zijn nut te hebben.  Ik heb alles netjes bijgehouden:

	2008	2009	2010	2011
januari	18	25	96	125
februari	38	16	81	91
maart	21	6	157	34
april		6	156	110
mei	10	24	141	173
juni	4	39	75	127
juli	16	56	144
augustus	29	18	105
september	32	60	101
oktober	46	81	150
november	33	81	54
december	29	12	58
totaal km	276	424	1318	660

De Voorbereiding, part two

Het stoppen met roken in 2005 was zoals verwacht, na 25 jaar non-stop (met uitzondering van 1 maand wegens wedden voor bak bier, wat dan ook weer niet zo ascetisch overkomt) roken niet simpel.  De nicotinekauwgum hielp me wat.  Mijn mond wist terug wat gedaan en het hielp ook bij het afkicken van de nicotine. 2 à 3 maanden waren echt moeilijk.  En ik was toen ook een vieze patat voor mijn omgeving.

Wat me evenwel veel meer verwonderde is dat het nadien al bij al gemakkelijk was.  Buiten die eerste maanden doorbijten viel het erna best mee.  Af en toe nog wel eens goesting, maar dat duurde meestal zeer kort.  Ik dacht eigenlijk eens een verslaafde roker, altijd een roker.  Niet hoor.  Helemaal niet.

Wat ook wel hielp is dat ik wat sportte.  Die longen kregen wat in de plaats.  Wellicht ook wat geïnspireerd door het kijken naar de Tour de France haalde ik mijn koersfiets van onder het stof.  Wie weet kon ik ook nog eens een glansrijke prestatie neerzetten.  Het duurde niet lang of ik fietste dagelijks, jawel dagelijks naar mijn werk.  Zowel heen als terug! 11 km (samen).  Ik noteerde dat zelfs.  Ieder dag dat ik naar het werk fietste een streepje in mijn boekje. 

Ooit in mijn tienerjaren had ik ook graag gelopen.  Dus dit ook even opnieuw proberen:  Eerst op de piste.  Vreemd maar het ging niet.  Ik kon dus niet meer lopen.  Zelfs een paar rondjes deden heel raar.  Het was alsof ik bij iedere stap wat door mijn benen zakte.  Een vreemd gevoel. 

De knieën bleven me parten spelen.  Zowel op de fiets en zeker op de zeer uitzonderlijke korte loopjes.  In fietsen kruipt veel tijd en het weer zit niet altijd mee en het lopen dat vlotte niet.  Het verdikken vlotte dan weer wel.  Ik ging van 62 kilo naar 78.  Niet door teveel zuurstof, eerder vloeistof, een soort druivesap.

Verslaving

En dan heb ik het niet over de sigaretjes van weleer of over de wijntjes van heden maar over het lopen.

Het is nu exact 13 dagen geleden dat ik de marathon liep.  De boekjes schrijven weken, ja tot zelfs een maand rust voor.  Daarmee bedoelen ze niet lopen (gaan werken mag, hm).  Een beetje zwemmen of wat fietsen zou ook mogen.

Evenwel ik zal vandaag bezwijken.  Ik voel me wat loom, lui en snak naar een portie lopen.  Verlang ernaar weer die sportschoenen aan te trekken en, met muziekje op, de wijde wereld in te lopen en massa's zuurstof te snuiven.

Of zou het loom/lui voelen juist betekenen dat ik nog niet voldoende gerecupeerd ben van de marathon?  Dus moeheid !?  Een teken dat ik eerst verder moet uitrusten.  Ik tob.

Ach wat voor zin heeft het.  Ik weet da ik ieder moment eraan zal toegeven.  

Maar ik beloof dat ik het rustig aan zal doen en het voorlopig bij deze ene keer zal laten. 
Beloofd !

De Voorbereiding, part one

De 1ste stap, denk ik, zal het stoppen met roken geweest zijn. 

Mmmm, wat kon dat smaken een sigaretje.  Telkens opnieuw. 

En het paste ook perfect bij babbel met bier op een terras.  Zalig na een copieuze maaltijd.  Hoorde bij het bureauwerk... bij stress om de situatie te overschouwen... na het tuinieren om het geleverde werk goed te keuren. 

Uiteindelijk was hij er altijd.  Als eerste bij het opstaan en als laatste bij het slapen gaan.  Mijn lekkere trouwe metgezel. 

Bleek hij toch wel ongezond!  Dat had men er niet bijgezegd toe ik ermee starte in 1980.  Dus leek het mij toch best hem vroeg of laat vaarwel te zeggen.  Indien Jan Ullrich, mijn favoriet opnieuw zou verliezen van Lance Armstrong dan stopte ik.   We hebben het dus over de Tour de France 2005 en dat Armstrong voor de 7de keer zou winnen was quasi zeker en nog meer slaapverwekkend.  (Vind het nu veel spannender om te zien of hij al dan niet in de rechtszaal zal winnen.  Of zal hij er veroordeeld worden tot gevangenisstraf?)

Op zondag 24 juli eindigde de Tour de France en nog meer historisch ook mijn '25 jarige rookbestaan' eindigde die dag.

De Dag Nadien

Runnershigh, mijn voeten.

Zoals ik meldde haalde ik de finish.  En 1 meter erna stond ik stil. Nu, ik stond in niemands zijn weg.  Het zou nog meer dan 4 minuten duren voor er nog iemand zou finishen.  Na mij zouden er nog 11 uitlopen.  Ook zo'n 40-tal die de eindmeet niet haalden.  Ik was dus nr 395 op 406.

Voor de start had ik mij al een lekkere hamburger en pintje beloofd.  Merkwaardig maar die zin was weg.  Ik strompelde dan maar naar de sporthal.  We kregen er nog een T-shirt, bon voor gratis sauna en een nog een soort opbergzak.  Eigenlijk voor 20 euro inschrijvingsgeld krijg je toch aardig wat in de plaats niet.

Gelukkig was daar ook mijn zus Anne met enkele pulls, want ik was al aan het bibberen.   Ook tijdens de marathon had zij en haar vriendin Nancy mij bevoorraad met nieuwe (volle) flessenriem en regenvestje.  Zeker geen overbodige luxe als je zo'n 5 uur onderweg bent.

Ik zou het feesten te Torhout aan mij laten voorbijgaan en mezelf thuis nog op wat lekkers trakteren.  Thuis gekomen at ik evenwel slechts een yoghurt en wat droge koeken.  Ik zat er murw bij maar met een glimlach. Moet een gek gezicht geweest zijn.  Na een uur voor me uit staren in de zetel met een glas wijn naast me ging ik maar naar bed.  Het glas stond er nog halfvol bij.  Niet mijn gewoonte zou ik durven te zeggen. 

In bed begon ik koud te krijgen.  Opstaan en dikkere pyama aan...  Opstaan en nog een deken... Opstaan en nog een deken...  En wat deden die benen pijn.  En toch dit alles met een glimlach hoor. 

Uiteindelijk maar zo'n uur of twee geslapen.

Ook de dag nadien was verassend. 
Al rechtstaand kon ik mijn kleren niet aandoen.  Ik zou omver vallen.  Maar ook al zittend bleken mijn armen te kort en mijn benen onbuigbaar.  Dan maar voorlopig trappen af in pyama, mij aan beide leuningen stevig vasthoudend, trede per trede...  En zo ging het de ganse dag...  Stapjes van 20 cm....  Beiden handen nodig om mijn benen op poef te leggen....  Vooral zitten en liggen...   En nog wat naar mijn medaille kijken vanseneigens.

Hierna nog een leuk filmpje ter illustratie:
http://www.youtube.com/watch?v=m-hCuYjvw2I

De Muur

'Tegen de muur lopen' of 'een klop van de hamer krijgen' tijdens de marathon.  Zo zou ik het eigenlijk niet omschrijven.  Immers dat klinkt of het iets is dat je plots overeenkomt.  Ik zou het eerder het langzame uitdoven van het licht noemen.  Zo voelde ik het aan tijdens de Nacht Van Vlaanderen te Torhout per 17 juni 2011

Na een eerste zalige 2O km.  In een leuke pas wat rondkijken...  Hier en daar een woordje tegen een collega-loper of een toeschouwer...  Af en toe een hapje of drankje in de regelmatige bevoorrading...  Alles goed geregeld...   Een mens voelt er zich zelf wat belangrijk bij.

Het ging zo vlot dat ik na 20 km wat versnelde.  Maar vanaf 28 km vonden mijn benen het precies zo zalig niet meer.  Af en toe wat pijn.  Maar ik wist dat ik mij moest troosten met het feit dat deze km net iets minder lastig zou zijn dan de volgende.  Dus kon ik er maar beter nog wat van genieten.  En die instelling hielp wel wat. 

Ik begon uit te kijken naar de volgende bevoorrading.  Gewoon omdat het hoorde dat ik dan even stopte met lopen.  Dus geen stop omdat het niet ging, maar wel omdat dit gepast was om te drinken.    Even zuurstof aan die benen zonder dat ik moest toegeven dat ik niet goed meer kon.    Maar ik had nu precies bij iedere bevoorrading wel meer tijd nodig om te drinken (lees om wat te recuperen).

En het werd moeilijker en moeilijker.  Mijn geest dwong mijn benen tot verder lopen.  Maar zodra mijn geest even niet aandachtig was stond ik stil.  Enkele tientallen meter verder dwong ik mezelf weer te dribbelen.  Te lang wandelen zou wel even nefast kunnen zijn en maakte het opnieuw starten met lopen nog moeilijker.

De laatste kilometers.  Af en toe, heel kort, had ik ook een euforisch gevoel.  Het zou lukken !  Na de zeer lange voorbereiding zou ik een marathonloper zijn ! 

Finish in zicht en ik moest nog echt op mijn tanden bijten om niet volledig stil te vallen in het zicht van alle toeschouwers. 

Opeens had ik een o zo mooie medaille rond mijn nek.

Start Blog

Ik heb een marathon gelopen. :-)  Dit drie dagen geleden.  Dit leek me dan ook hèt moment om een blog te starten.  Immers er komen opeens zo'n tiental uren per week vrij gezien ik moet rusten en niet mag trainen.  Sowieso zijn mijn benen eigenlijk tot niets anders in staat dan op de poef te liggen.  En wie weet heb ik nog iets zinnigs te zeggen.  Ik ben benieuwd.