Verslaving

En dan heb ik het niet over de sigaretjes van weleer of over de wijntjes van heden maar over het lopen.

Het is nu exact 13 dagen geleden dat ik de marathon liep.  De boekjes schrijven weken, ja tot zelfs een maand rust voor.  Daarmee bedoelen ze niet lopen (gaan werken mag, hm).  Een beetje zwemmen of wat fietsen zou ook mogen.

Evenwel ik zal vandaag bezwijken.  Ik voel me wat loom, lui en snak naar een portie lopen.  Verlang ernaar weer die sportschoenen aan te trekken en, met muziekje op, de wijde wereld in te lopen en massa's zuurstof te snuiven.

Of zou het loom/lui voelen juist betekenen dat ik nog niet voldoende gerecupeerd ben van de marathon?  Dus moeheid !?  Een teken dat ik eerst verder moet uitrusten.  Ik tob.

Ach wat voor zin heeft het.  Ik weet da ik ieder moment eraan zal toegeven.  

Maar ik beloof dat ik het rustig aan zal doen en het voorlopig bij deze ene keer zal laten. 
Beloofd !

De Voorbereiding, part one

De 1ste stap, denk ik, zal het stoppen met roken geweest zijn. 

Mmmm, wat kon dat smaken een sigaretje.  Telkens opnieuw. 

En het paste ook perfect bij babbel met bier op een terras.  Zalig na een copieuze maaltijd.  Hoorde bij het bureauwerk... bij stress om de situatie te overschouwen... na het tuinieren om het geleverde werk goed te keuren. 

Uiteindelijk was hij er altijd.  Als eerste bij het opstaan en als laatste bij het slapen gaan.  Mijn lekkere trouwe metgezel. 

Bleek hij toch wel ongezond!  Dat had men er niet bijgezegd toe ik ermee starte in 1980.  Dus leek het mij toch best hem vroeg of laat vaarwel te zeggen.  Indien Jan Ullrich, mijn favoriet opnieuw zou verliezen van Lance Armstrong dan stopte ik.   We hebben het dus over de Tour de France 2005 en dat Armstrong voor de 7de keer zou winnen was quasi zeker en nog meer slaapverwekkend.  (Vind het nu veel spannender om te zien of hij al dan niet in de rechtszaal zal winnen.  Of zal hij er veroordeeld worden tot gevangenisstraf?)

Op zondag 24 juli eindigde de Tour de France en nog meer historisch ook mijn '25 jarige rookbestaan' eindigde die dag.

De Dag Nadien

Runnershigh, mijn voeten.

Zoals ik meldde haalde ik de finish.  En 1 meter erna stond ik stil. Nu, ik stond in niemands zijn weg.  Het zou nog meer dan 4 minuten duren voor er nog iemand zou finishen.  Na mij zouden er nog 11 uitlopen.  Ook zo'n 40-tal die de eindmeet niet haalden.  Ik was dus nr 395 op 406.

Voor de start had ik mij al een lekkere hamburger en pintje beloofd.  Merkwaardig maar die zin was weg.  Ik strompelde dan maar naar de sporthal.  We kregen er nog een T-shirt, bon voor gratis sauna en een nog een soort opbergzak.  Eigenlijk voor 20 euro inschrijvingsgeld krijg je toch aardig wat in de plaats niet.

Gelukkig was daar ook mijn zus Anne met enkele pulls, want ik was al aan het bibberen.   Ook tijdens de marathon had zij en haar vriendin Nancy mij bevoorraad met nieuwe (volle) flessenriem en regenvestje.  Zeker geen overbodige luxe als je zo'n 5 uur onderweg bent.

Ik zou het feesten te Torhout aan mij laten voorbijgaan en mezelf thuis nog op wat lekkers trakteren.  Thuis gekomen at ik evenwel slechts een yoghurt en wat droge koeken.  Ik zat er murw bij maar met een glimlach. Moet een gek gezicht geweest zijn.  Na een uur voor me uit staren in de zetel met een glas wijn naast me ging ik maar naar bed.  Het glas stond er nog halfvol bij.  Niet mijn gewoonte zou ik durven te zeggen. 

In bed begon ik koud te krijgen.  Opstaan en dikkere pyama aan...  Opstaan en nog een deken... Opstaan en nog een deken...  En wat deden die benen pijn.  En toch dit alles met een glimlach hoor. 

Uiteindelijk maar zo'n uur of twee geslapen.

Ook de dag nadien was verassend. 
Al rechtstaand kon ik mijn kleren niet aandoen.  Ik zou omver vallen.  Maar ook al zittend bleken mijn armen te kort en mijn benen onbuigbaar.  Dan maar voorlopig trappen af in pyama, mij aan beide leuningen stevig vasthoudend, trede per trede...  En zo ging het de ganse dag...  Stapjes van 20 cm....  Beiden handen nodig om mijn benen op poef te leggen....  Vooral zitten en liggen...   En nog wat naar mijn medaille kijken vanseneigens.

Hierna nog een leuk filmpje ter illustratie:
http://www.youtube.com/watch?v=m-hCuYjvw2I

De Muur

'Tegen de muur lopen' of 'een klop van de hamer krijgen' tijdens de marathon.  Zo zou ik het eigenlijk niet omschrijven.  Immers dat klinkt of het iets is dat je plots overeenkomt.  Ik zou het eerder het langzame uitdoven van het licht noemen.  Zo voelde ik het aan tijdens de Nacht Van Vlaanderen te Torhout per 17 juni 2011

Na een eerste zalige 2O km.  In een leuke pas wat rondkijken...  Hier en daar een woordje tegen een collega-loper of een toeschouwer...  Af en toe een hapje of drankje in de regelmatige bevoorrading...  Alles goed geregeld...   Een mens voelt er zich zelf wat belangrijk bij.

Het ging zo vlot dat ik na 20 km wat versnelde.  Maar vanaf 28 km vonden mijn benen het precies zo zalig niet meer.  Af en toe wat pijn.  Maar ik wist dat ik mij moest troosten met het feit dat deze km net iets minder lastig zou zijn dan de volgende.  Dus kon ik er maar beter nog wat van genieten.  En die instelling hielp wel wat. 

Ik begon uit te kijken naar de volgende bevoorrading.  Gewoon omdat het hoorde dat ik dan even stopte met lopen.  Dus geen stop omdat het niet ging, maar wel omdat dit gepast was om te drinken.    Even zuurstof aan die benen zonder dat ik moest toegeven dat ik niet goed meer kon.    Maar ik had nu precies bij iedere bevoorrading wel meer tijd nodig om te drinken (lees om wat te recuperen).

En het werd moeilijker en moeilijker.  Mijn geest dwong mijn benen tot verder lopen.  Maar zodra mijn geest even niet aandachtig was stond ik stil.  Enkele tientallen meter verder dwong ik mezelf weer te dribbelen.  Te lang wandelen zou wel even nefast kunnen zijn en maakte het opnieuw starten met lopen nog moeilijker.

De laatste kilometers.  Af en toe, heel kort, had ik ook een euforisch gevoel.  Het zou lukken !  Na de zeer lange voorbereiding zou ik een marathonloper zijn ! 

Finish in zicht en ik moest nog echt op mijn tanden bijten om niet volledig stil te vallen in het zicht van alle toeschouwers. 

Opeens had ik een o zo mooie medaille rond mijn nek.

Start Blog

Ik heb een marathon gelopen. :-)  Dit drie dagen geleden.  Dit leek me dan ook hèt moment om een blog te starten.  Immers er komen opeens zo'n tiental uren per week vrij gezien ik moet rusten en niet mag trainen.  Sowieso zijn mijn benen eigenlijk tot niets anders in staat dan op de poef te liggen.  En wie weet heb ik nog iets zinnigs te zeggen.  Ik ben benieuwd.